Portfolio
Heinz Strunk – Een fragment uit Der goldene Handschuh
‘Wat wil je drinken, Fiete? Ik geef een rondje.’
Die bijnaam heeft de Kromme nog maar pas gekregen. Hij weet niet meer van wie en waarom, maar hij had er nog nooit een en het maakt hem echt trots. Fiete, dat klinkt sympathiek, bijdehand. Een flauwe grijns glijdt over zijn gelaatstrekken, echt glimlachen durft hij door zijn vervormd gezicht niet. Hij voelt zich iets speciaals. Een bijnaam – hoewel ‘Fiete’ er maar een van tweede klasse is – betekent hier een onderscheiding en staat gelijk met een adellijke titel. Bijnamen van eerste klasse: Krasse Schorsch. Kale Dieter. Erni De Neuzer, Harry De Bulgaar, Doornkaat-Willy.
‘Ik heb je iets gevraagd.’
Fiete zou het aanbod van Norbert De Soldaat het liefst afslaan, want als tegenprestatie moet hij luisteren naar een van Norberts beruchte eindeloze monologen. Maar hij durft niet.
‘Een Straaljager.’
Norbert De Soldaat heet zo omdat hij bij het ss-leger zat. In april 45 belandde hij in krijgsgevangenschap en van daaruit stapte hij meteen over naar het vreemdelingenlegioen.
Het legioen was destijds op het vlak van personeel leeggebloed, daarom rekruteerden de ronselaars nieuwe leden onder de werknemers van de weermacht en het ss-leger, die zo de mogelijkheid kregen aan de gevangenenkampen te ontkomen. Norbert werd van 1948 tot 1953 in Indochina ingezet, na zijn ontslag is hij er nooit weer bovenop gekomen. Hetzij als bootwerker, nachtwaker of ongeschoold arbeider, overal is hij snel weer buitengevlogen, meestal ten gevolge van alcohol. Sinds een paar weken werkt hij bij de vuilnisophaaldienst. Sindsdien drinkt hij iets minder, omdat hij vroeg moet opstaan. Maar de degradatie van ss-man tot vuilnisman is hard, vandaag baalde hij weer eens als een stekker en heeft hij met een aluminiumstok op zijn enkel geslagen tot die dik werd. Dat doet hij altijd zo wanneer hij ziek verklaard wil worden. ‘Ik weet dat dit zelfverminking is, mij om het even, en als ik mijn reet dichtnaai, is dat toch nog steeds mijn zaak.’ Nu kan hij zich weer eens in alle rust een week aan een stuk laten vollopen.
‘Wil je ook nog iets?’ vraagt Herbert.
‘Wat?’ antwoordt Norbert als tegenvraag.